Zo’n jaar geleden zei mijn vriend dat onze relatie niet meer voor hem werkte. Ik was in shock. Ik zag wel dat we teveel stress hadden, maar daar zouden we wel weer uit komen. We hielden van elkaar. Toch? En daar kwam ‘opeens’ het bericht dat hij niet meer verder wilde. Dat we niet op de goede weg zaten. Mijn hart trok samen en ik sloot me af. Het kon niet waar zijn! Ik stortte me op mijn werk, dan hoefde ik er niet aan te denken en dan zou alles weer goed komen. Pijn, verdriet en verwarring. En onbegrip dat dit het nu was: verder zonder hem.

Laatst sprak ik kort na elkaar twee vrouwen over hun ervaringen met verlies en verdriet. Leonie vertelde mij dat haar relatie 3 jaar geleden is geëindigd. Ze merkt dat ze het moeilijk vindt om alleen te zijn. Niet dat ze veel alleen is, ze heeft behoorlijk wat vriendinnen waar ze lief en leed mee deelt en ze heeft boeiend werk. Ze vindt het moeilijk om er ‘in de basis’ alleen voor te staan, uiteindelijk echt alleen te zijn. Ze wil graag het leven met iemand delen. Dat gevoel geeft haar veel onrust, waardoor ze minder energie, ‘drive’ en inspiratie heeft, ook in haar werk.

Lianne vertelde mij dat ze haar moeder nog zo mist die 4 jaar geleden is overleden. Twee jaar geleden vond ze het wel mooi geweest met haar verdriet. Ze probeerde hard te werken en er niet meer aan te denken, maar nu ze het minder druk heeft – thuis en op haar werk – merkt ze dat ze nog veel verdriet heeft en ook boos is. Dat geeft onrust, vreet energie en zorgt voor een warboel in haar hoofd waardoor ze het moeilijk vindt om keuzes te maken. Ze mist de inspiratie die ze normaal heeft in haar werk: het gevoel ergens aan bij te dragen. Eerst weet ze niet zo goed waarom ze boos is, maar als ik doorvraag geeft ze voorzichtig toe dat ze zich in de steek gelaten voelt.

Een tijdje geleden realiseerde ik me dat ik de fasen van rouwverwerking keurig volgens het boekje aan het volgen was: eerst was ik in shock, daarna in volledige ontkenning, vervolgens had ik veel verdriet, angst, boosheid en – zoals dat voor mij voelde – verbolgenheid. Het liep kris kras door elkaar. De ene dag voelde ik frustratie, verdriet en gebrek aan energie: ik kon nauwelijks de ene stap voor de andere zetten en het voelde alsof ik aan de aarde ‘vastgeplakt’ zat. De andere dag voelde ik meer rust en zette ik stappen om vooruit te kijken en plannen te maken.

Toen ik na een paar maanden eindelijk weer ging hardlopen door de duinen en over het strand zag ik opeens heel helder: ‘ik hoef mijzelf niet steeds te dragen, de aarde kan mij dragen.’ Wauw! Fijn! Ik sta er toch niet helemaal alleen voor. De aarde houdt mij vast. Het enige wat ik hoef te doen is de aarde te voelen.

Vanaf dat moment ging ik stap voor stap vooruit, gedragen door de aarde. Als ik pijn heb en verdrietig ben, vangt de aarde mij op. Ik zak er niet in weg. Ik sta als een boom bewegend in de wind om mooie dingen te doen en andere vrouwen te helpen. Wat is het leven toch boeiend.

Ik heb geleerd om bewuste momenten op te zoeken dat ik niets hoef. Als ik mezelf rust geef, dan stroomt de spanning uit mij. Actieve dingen doen geeft mij weer energie: door te wandelen, klimmen en raften in de afgelopen vakantie kwam ik echt los van het alledaagse leven. En staande op waterski’s in een ruige zee dacht ik: “hier sta ik maar mooi!” Ik realiseerde mij dat ik geniet van het leven!

En jij? Heb jij wel eens te maken gehad met verlies en verdriet? Is er een dierbaar persoon niet meer in jouw leven? Of ben je jouw baan verloren waar je zo bij betrokken was? Heeft het misschien effect op je werk? Mis je de energie, inspiratie en drive die je normaal gesproken hebt?

Mag je verdrietig zijn van jezelf? En boos? Neem je de tijd voor jezelf en neem je tijd voor jouw verdriet en boosheid? Zo nee, hoe zou het zijn om daar stap voor stap een begin mee te maken? Om tijd te nemen en te beginnen met voelen?

Werk is onderdeel van het leven. Je neemt jezelf mee in je werk. Daarom is jouw leven van groot belang in jouw werk.

Wil je mij hierover iets vragen? Dat kan via info@marliesruijgrok.nl of via de contact-pagina op mijn website.

Trouwens, ik vind het best spannend om dit met jullie te delen. Ik ben het al weken en eigenlijk al maanden aan het uitstellen. Ik doe het nu toch maar omdat ik me besef we allemaal periodes van verlies en verdriet kennen. En delen werkt helend, is mijn ervaring.