Sinds de gasprijzen de pan uitrijzen zijn mensen opeens heel creatief met oplossingen: infraroodpanelen, elektrische dekens, zonnepanelen, of je lichaam laten wennen aan kou door te gaan zwemmen in zee of in een meer zodat de verwarming op 13 graden kan. Nu er een externe urgentie is, komen we opeens in beweging.

Veranderen? Alleen als we directe urgentie voelen
De afgelopen wintermaanden hebben we 20% minder gas gestookt dan de afgelopen jaren onder vergelijkbare omstandigheden. Het kan dus.
En het had ongetwijfeld de jaren daarvoor ook al gekund. En het was nodig. We weten immers allang dat de voorraden fossiele brandstoffen eindig zijn, en dat de verbranding ons milieu schaadt en de leefbaarheid van de planeet bedreigt.
Maar die wetenschap was nooit reden genoeg om creatieve oplossingen te vinden.
De direct gevoelde urgentie door hogere prijzen wel.

Neem Anna: zij is te direct en te vooruitstrevend (volgens haar MT)
Zo menselijk: zolang er geen echte urgentie is, verander je je gedrag niet.
Ik merk dat natuurlijk ook bij mezelf. En ik merk het bij mijn coachcliënten; bij Anna bijvoorbeeld.

Anna is leidinggevende bij een overheidsorganisatie. In die rol stuurt zij een team van onderzoekers aan. Een intelligente vrouw. Zij heeft een duidelijke visie en is resultaatsgericht. Zij krijgt alleen haar team en de stakeholders in haar organisatie niet altijd mee. Ze vinden haar vaak te direct en te vooruitstrevend. Haar contract loopt binnenkort af. De directie wil van haar zien dat zij haar leiderschap naar een hoger plan brengt in verbinding met haar team, voordat zij haar een contract voor onbepaalde tijd aanbieden. Zo komt Anna bij mij, met de vraag om haar daarbij te begeleiden.

Ze komt niet tot haar recht in de organisatie
Tijdens de eerste coachsessie wordt al snel duidelijk dat Anna niet tot haar recht komt in de organisatie. Ze kan niet voldoende haar vleugels uitslaan. Eén van mijn coachmethodieken is een organisatieopstelling. De opstelling laat zien dat Anna visionair is, daadkrachtig en resultaatgerichtheid. Zij werk in een organisatie met de nodige regels en procedures en waar voorzichtig wordt gehandeld. Daar zit dus een discrepantie: haar leiderschapsstijl matcht niet met de cultuur van haar organisatie.

Pas op de plaats – en dan weer vooruit, volgens haar eigen plan!
Door even pas op de plaats te doen tijdens de coaching en dan strategisch vooruit te kijken realiseert Anna zich dat ze oorspronkelijk de ambitie had om een aantal jaren bij deze organisatie te blijven en dan weer een vervolgstap te zetten in haar carrière. Het is tijd om een vervolgstap te maken die aansluit op haar ambitie.

We richten ons dus op een ‘tweesporenbeleid’:
1) leren hoe zij haar leiderschap naar een hoger plan kan brengen in de dynamiek van de organisatie waar ze nu werkt, en
2) onderzoeken hoe zij de vervolgstap in haar carrière wil inrichten en daar vervolgens werk van maken.
Het is net als met het gasverbruik: Anna ziet de relevantie van het oriënteren op haar volgende stap. Maar de meeste energie gaat zitten in punt 1, het aanpassen aan haar huidige werkgever.

De directeur heeft zo z’n twijfels…
En dan hebben we een driegesprek met haar directeur, zoals ik dat altijd organiseer aan het begin van een coachtraject. In dat gesprek vraagt de directeur zich hardop af of Anna wel in de organisatie past. Het wordt zo concreet dat de boodschap duidelijk is: het is maar zeer de vraag of ze een contract voor onbepaalde tijd krijgt.

In actie
En dan gebeurt er iets ongelofelijks. Anna komt direct in actie. Niets tweesporenbeleid. Anna heeft geen tijd te verliezen. Ze is alleenstaande ouder en kostwinner dus ze kan het zich niet veroorloven om al te lang zonder werk te zitten.

Ze netwerkt en solliciteert erop los, terwijl ik haar begeleid om goed beslagen ten ijs te komen. We bereiden vragen voor als:

  • Wat kenmerkt jou als leidinggevende?
  • Hoe ga je om met de complexiteit van deze nieuwe organisatie?
  • Welke ambitie heb je en sluit dat aan bij deze vacature?

Binnen drie weken heeft Anna een nieuwe baan als leidinggevende en projectmanager bij een andere overheidsinstelling. Een rol en een plek waar ze is aangenomen juist vanwege haar visie, daadkracht en resultaatsgerichtheid. Al na een maand zit ze helemaal op haar plek.

Hoe creatief kun jij zijn als je echte urgentie voelt?
Het klinkt gek maar ik wens het jou ook toe: ik hoop dat je een keer tegen de muur loopt waardoor je gaat doen wat je te doen staat. Waardoor je eindelijk gaat realiseren wat je al tijden wilt realiseren.

Maar je kunt die klap ook voor zijn natuurlijk.
Stel jezelf de vraag: als wat jou nu dwarszit in je loopbaan, net nog een beetje erger zou zijn, wat zou je dan voor oplossingen verzinnen? Zou je dan in actie komen?