Ieder jaar kijk ik in de kersttijd naar Love Actually. Ik heb de film al ontelbare keren gezien. Het is een film uit 2003, dus reken maar uit. Een heerlijke kerstfilm over liefde en vriendschap met Britse humor en nog goed geacteerd ook. Ik nestel me lekker op de bank, een pakje chocoladekerstkransjes binnen handbereik.

Voor wie film niet kent, Love Actually is een Britse romantische komedie. In de film worden acht koppels gevolgd die ieder op hun eigen manier liefde en vriendschap beleven.

Een film met traditionele rolmodellen
Nu ik erover nadenk gaat de film wel heel erg over traditionele rolmodellen. Blank en hetero voert de boventoon, de mannen hebben de meeste macht:

  • de Britse premier valt voor een jonge vrouw van de huishoudelijke staf,
  • een gelukkig getrouwd zakenman valt voor de avances van zijn secretaresse
  • een schrijver ontdekt dat zijn vriendin vreemdgaat met zijn broer, vertrekt naar Frankrijk en wordt verliefd op een jonge Portugese.
  • een rock-‘n-roll ster kiest ervoor kerstavond door te brengen met zijn manager en vriend als ‘mannen onder elkaar’: dronken worden en porno kijken.

En zo zijn er nog vier andere stellen, die allemaal traditionele rolpatronen volgen.

Zou het beter werken als de rolpatronen wel verder aangevallen, vraag ik mij af?
Als er in deze film was gekozen voor minder traditionele rollen, zou het verhaal beter zijn – maar ook gecompliceerder. En soms is het lekker om weg te blijven van de ruwe randjes. Soms is het prima om even te rusten. Even niets hoeven. Je kunt het niet allemaal alleen veranderen en ook niet allemaal tegelijk. Doe dit rusten dan wel privé en niet zakelijk.
Zakelijk is het belangrijk om alert te blijven, elkaar te blijven wijzen op deze traditionele rolpatronen en te proberen de vanzelfsprekendheid te doorbreken.

Hoe vaak zien we een gelijkwaardige vrouw naast een gelijkwaardige man?
Wees je ervan bewust: hoe geëmancipeerd we ook zijn, we komen voort uit een cultuur van mannelijke en vrouwelijke rolpatronen. In die cultuur zijn mannen en vrouwen heel lang niet als gelijkwaardig gezien. We zijn en worden daardoor beïnvloed. Erg? Misschien. Maar het is een gegeven, daar moeten we mee werken. Dus zie je het ook vaak terug in de film. En die culturele invloed zie je ook terug in de praktijk van alledag op jouw werk.

Hoop en troost tijdens de donkere kerstdagen
Love Actually vind ik nog steeds een heerlijke film. Even lekker achteroverleunen, lachen om de Britse humor en wegzwijmelen bij alle liefdesverhalen. Als het ware even leunen in het culturele bed van normen en opvattingen en gewoon genieten. Want ik maak ook deel uit van onze cultuur. Daarom kan ik dus ontzettend genieten van zo’n verhaal. Zonder me op dat moment eraan te storen dat het zulke stereotypen zijn.
Ik hoef me dat ook niet op ieder moment te realiseren.
Dat doe ik al op heel veel andere momenten.

Ik sta niet los van mijn culturele achtergrond, ik heb die rolpatronen ook in mijn bagage. Dat is een gegeven. Voor mij betekent het dat ik me soms kritiekloos mag overgeven aan Love Actually, mijn Kerst guilty pleasure. En dat ik op andere momenten, in het werk dat ik doe en in hoe ik mijn leven leid, dingen wil veranderen zodat er nieuwe patronen kunnen ontstaan. Dat kan alleen effectief als we accepteren dat we beïnvloed zijn door onze cultuur.

Daar ga ik in het nieuwe jaar weer voor op de bres. Door jou te helpen om jouw positie en zichtbaarheid te versterken en voluit te gaan staan voor wat jij te betekenen hebt, in je team, de organisatie en zelfs in de maatschappij.